1. Prolog

   James Potter, Syriusz Black, Remus Lupin, Peter Pettigrew... James Potter, Syriusz Black, Remus Lupin, Peter Pettigrew... James Potter, Syriusz Black, Remus Lupin, Peter Pettigrew.

   Te cztery imiona i nazwiska powtarzała w myślach profesor Minerwa McGonagall idąc korytarzami szybkim, zdecydowanym krokiem. Minę miała tak surową, że uczniowie schodzili jej z drogi, a niektórzy nawet rezygnowali z zejścia schodami z półpięter zanim nie zniknęła za następnym rogiem. Nietrudno było zgadnąć, że jej nieskrywana złość ma związek ze słyszanym, mało tego odczuwalnym, wielkim BUM, które rozległo się w prawie całym pionie tej części zamku. Pani profesor miała przed oczami korytarz na czwartym piętrze, którego podłoga i ściany z wielowiekowej cegły były teraz wyszczerbione, a owe wyszczerbienia wypełnione farbą w taki sposób, że przedstawiały kolorowe, ruchome obrazy latających mioteł z cyklicznie pojawiającym się zdaniem ,,Uśmiechnij się i baw się dobrze!". Uczniowie rzeczywiście, mijając dzieło rozrabiaków uśmiechali się lub z zachwytem podziwiali nowy wystrój piętra, ale profesor Minerwie do śmiechu nie było.

   Przed samą sobą owszem mogła przyznać, że zdolności jej buntowniczych i mających za nic porządek uczniów są wybitne, ale zdecydowanie sposób w jaki dawali im upust nie leżał chociażby w promieniu tysiąca mil od tego właściwego. A skoro rozbieżność w tym przypadku była tak ogromna Minerwa nie miała wątpliwości, że sprawcami są czterej piątoklasiści z jej własnego domu. Ci sami, którym zaledwie dwa dni temu dała dwutygodniowy szlaban za to, że w lochach... Nieważne. Nie potrzebowała teraz dodatkowych powodów do nerwów. Musiała znaleźć tych dowcipnisiów i uświadomić, że czas wolny powinni szczególnie teraz poświęcać nauce. Nie sądziła, że tym razem przyniesie to spodziewany rezultat, ale będzie miała szansę ich uspokoić na dodatkowe dwa tygodnie.

   Zastanawiając się jakimi technikami stworzyli swoją bombę i uruchomili ją na dystans oraz gdzie mogli się pochować z myślą, iż tam ich szukać nie będzie pokonała kolejny zakręt. A tam, na korytarzu prowadzącym do biblioteki zobaczyła jednego z poszukiwanych.

   Postawna sylwetka, długie czarne włosy, układające się niedbale i cień tajemniczego uśmiechu zawsze majaczący na twarzy. To były tylko niektóre z cech charakterystycznych Syriusza Blacka. Chłopak szedł z nonszalancją, trzymając ręce w kieszeniach, a na widok swojej pani profesor uśmiechnął się serdecznie. To był według profesor McGonagall w tym przypadku szczyt bezczelności.

- Panie Black.

- Dzień dobry pani profesor. W czym mogę pani pomóc? - uśmiech nie schodził mu z ust, ale zatrzymał się i wyjął ręce z kieszeni.

- Pomocy nie potrzebuję, ale odrobina posłuszeństwa oraz poszanowanie dla ogólnie panujących zasad nie zaszkodziłyby. - powiedziała i zacisnęła usta.

- Postaramy się rozważyć spełnienie tych pani życzeń, bo zakładam, że jest to komunikat nie tylko do mnie, ale i do moich przyjaciół.

- Wystarczy przekomarzania się, panie Black. Za to co stało się na czwartym piętrze dostaje pan szlaban. Pan, pan Potter, pan Lupin i pan Pettigrew macie łącznie już miesiąc do odpracowania. - powiedziała i odwróciła się żeby odejść korytarzem bez wdawania się w niepotrzebne dyskusje. Bezskutecznie. Syriusz ruszył za nią i w dwóch krokach zastąpił drogę.

- Skoro mamy odbyć karę to czy można chociaż wiedzieć za co? - Syriusz minę miał pasującą do sytuacji zadawania pytania, ale zdolności aktorskie Huncwotów były tak samo legendarne, jak ich poczucie humoru.

- Nie mam obowiązku przechodzić przez tą rozmowę znowu. Gdybyście byli niewiniątkami o nic bym pana teraz nie oskarżała bez możliwości obrony.

- Ale do niej to nawet recydywiści powinni mieć prawo...

- Praw się najpierw przestrzega, a potem na nie powołuje. - powiedziała i wiedziała, że trochę tu jeszcze postoi. Argumenty rzucane przez tą czwórkę, a w szczególności przez Pottera i Blacka zawsze były trafne, a oni - niemożliwi do zbycia milczeniem.

- Oczywiście się zgadzam, ale czy zadanie organów sprawiedliwości nie polega przypadkiem właśnie na tym by postępować odpowiednio z tymi, którzy odpowiednio nie postępują.

- Jest to w pewnym sensie przyznanie się do winy, panie Black. - dała się wciągnąć w grę, szlag by to trafił.

- Jakiej winy, chcę usłyszeć zarzuty.- chłopak uśmiechnął się teraz półgębkiem wyraźnie zadowolony z obrotu sytuacji.

- Zostanie pan skazany bez procesu. - powiedziała i minęła Syriusza.

- Pani profesor. - zabrzmiało znowu, wypowiedziane w sposób sugerujący z pytaniem, prośbą. Zatrzymała się i odwróciła. Ale tylko dlatego, że był to damski głos.

- Tak? - zapytała stojącej parę metrów za Syriuszem dziewczynę z długimi brązowymi włosami, po barwach na szacie można było stwierdzić, że Puchonkę.

- Czy chce pani ukarać go za coś co miało miejsce w ciągu ostatniej godziny? - zadała dziwne pytanie patrząc prosto na kobietę i nie zaszczycając zdziwionego Blacka nawet spojrzeniem.

- A co to ma za znaczenie?

- Spore. Bo jeśli odpowiedź na to pytanie jest twierdząca to muszę zaświadczyć o niewinności Syriusza.

- Musi pani? - zapytała profesorka wyraźnie zdziwiona formą użytą przez uczennicę.

- Tak. Inaczej postąpiłabym nieuczciwie, a nie zwykłam tego robić. - powiedziała, a potem szybko dodała widząc pełne konsternacji miny. - Około godziny temu wchodziłam do biblioteki, tak samo jak Syriusz, który specjalnie się zatrzymał żeby przytrzymać mi drzwi.

- Faktycznie, to byłaś Ty. - powiedział Syriusz, włączając się pierwszy raz do trzyosobowej rozmowy. Dopiero gdy dokończył zdanie zdał sobie sprawę, że niezbyt się popisał.

- Tak, ja. - odpowiedziała dziewczyna i spojrzała na Syriusza z pewnym rozbawieniem. Załapała. Nie zapamiętał jej.

- Czyli mam uznać to za danie alibi, pani Justice? Ręczy pani za pana Blacka swoją nieszarganą opinią.  - McGonagall jak zwykle konkretna i zdecydowana.

- Zgadza się. Przynajmniej w tej sprawie.

- Dobrze. - powiedziała kobieta wzdychając. - Nie wiem czy to szczęście czy spryt, ale... Do widzenia. - odeszła, a Syriusz tylko kiwnął jej głową ukazując kolejny swój uśmiech - pełen szczerej radości.

   Odwrócił się ku swojej wybawczyni, ale spotkał go niemiły zawód.

   Zmierzała już ku drugiemu końcowi korytarza.

 - Ej! - krzyknął i pobiegł za nią, a kiedy dogonił, wyciągnął rękę. - Jestem Syriusz Black...

- Wiem kim jesteś. - weszła mu w słowo i dopiero się zatrzymała. - Nie wiem czy w całej szkole znajdzie się ktoś to nie wie.

- Okej. - powiedział z wahaniem, słysząc waleczną nutkę w jej głosie. Czyżby druga Lily Evans? - pomyślał. - A Twoje imię mógłbym poznać, bo nazwisko już słyszałem.

- Jules. Nazywam się Jules Justice. Miło mi. - wzięła rękę Syriusza, której jeszcze nie opuścił i nią potrząsnęła.

- Mi chyba jednak milej. Dzięki za pomoc. - następny uśmiech, ten z nutką flirtu.

- Nie ma za co. - powiedziała. - Nie zrobiłam tego ani dla Ciebie, ani dla Twoich kolegów. Tylko dla spokoju sumienia. Nie musisz mi okazywać wdzięczności. A już tym bardziej zaprzątać myśli pamiętaniem mnie. - nie chciała pokazywać, że jej kobieca duma została lekko urażona, ale nie wytrzymała.

- Przepraszam, byłem myślami gdzie indziej. - odrzekł, przyglądając się ukradkiem dziewczynie od stóp do głów i stwierdzając, że zdecydowanie jest warta zapamiętania.

- Domyślam się gdzie i dlatego się ciesz, że poświadczam to, co widzę, a nie to, co myślę.

- Udam, że nie rozumiem. - Syriusz wzruszył ramionami i mrugnął do niej. Wtedy na jej twarzy też pojawił się uśmiech.

- Niezły z Ciebie czaruś. - uśmiechnęła się szerzej z kiełkującą na twarzy sympatią. - Życzę Ci powodzenia i regularnie wchodzących pod nogi świadków.

- Dziękuję bardzo. - powiedział już do jej pleców.

   Jules Justice. Musi ją zapamiętać. Możliwe, że zyskał dziś cennego sojusznika Huncwockiej braci.

   Odwrócił się i skierował w kierunku dormitorium. Czas omówić z Rogasiem, Luniem i Glizdkiem kolejną udaną akcję i sprawdzić czy równie zwinnie udało im się wywinąć.